خودش که نمیدانست!
من تمام عیب هایش را می دانستم،حتی بدترینشان را.
اما باز هم دوستش داشتم،
من با علم به همه ی ایرادات او؛
می خواستم تمام زندگی ام را به پایش بریزم.
و این " عشق " بود!
این که نقص هایش را بدانی و با چشمان باز،بخواهی اش!
یوقتا با خودم فکر میکنم دلیل این پافشاریم واسه موندن چیه؟!
چرا حالا که اون نیست منم بیخیال نمیشم؟!چرا با وجود اینکه میدونم دوست داشتن اون با دوست داشتن من زمین تا آسمون فرق داره تصمیم نمیگیرم واسه خودم تمومش کنم؟!اول و آخر که تموم میشه پس این همه تلاش من واسه چیه؟!
بعدش به این نتیجه میرسم که چون اون دوست داشتن منو باور نداره دلم نمیاد این همه عشق و علاقه ی صادقانه بدون دیده شدن کنار گذاشته بشه!
ولی مگه میشه ندید؟!اون متوجه عوض شدن حال من شد!خودش دید من دیگه اون دخترِ اول رابطه نیستم!
دید که چقدر بخاطر اذیت شدن خرد و خموده شدم!
دید که چقدرررر همه جوره با دلش راه اومدم!!!
مگه چیزی غیر از عشق اینقدر آدمو رامِ یه نفر میکنه؟!اونم دختری مثل منو!!!
چیزی وجود داره که ارزش این همه عذاب کشیدن و خرد شدنو داشته باشه غیر از؟!
اون همه ی اینارو میدونه خودشو زده به اون راه!!
چقدررر احساس بی پناهی میکنم!!
چقدر احساس تنهایی میکنم!!!حس میکنم برای همیشه دیگه حوصله ی هیچ آدمی رو تو زندگیم نداشته باشم!!!
قرار نبود اینجوری شه!!
داشتم سعی میکردم خودمو جمع و جور کنم و به زندگی عادی برگردم تا از درسم عقب نمونم تا اینکه دیدم بلاکم کرده!
من که کاری بهش نداشتم!
حتی استوری هاشم ریپلای نمیکردم که معذب نشه!
خودمم استوری نمیذاشتم که یاد دختری که چشم انتظاره تا یه خبری ازش بشه نیوفته و لحظه ای خاطرش آشفته نشه!
من دیگه به چه سازی برقصم که اینقد اذیتم نکنه؟!
دیگه واقعا خسته ام!
دلم میخواد قید همه چی رو بزنم و تا روزی که میمیرم یه گوشه بشینم!
خدایا کمکم کن!نه راه پس دارم نه راه پیش
هر چقدر بیشتر میگذرد میفهمم برای این حجم از دلتنگی برنامه ریزی نکرده بودم، تسکینی کنار نگذاشته بودم، حسابش را نمیکردم این قدر بیشتر از توقع ام ظاهر شوم. به گمانم آدم از تنها چیزی که در خودش خبر ندارد همین است.
زور بازوی دوست داشتنش.
#ميـم
درباره این سایت